vrijdag 2 september 2016

Life Lately





Wat voelt het raar om hier terug te komen. Om weer in mijn pen te kruipen (toetsenbord), weer over Jenne en ons leven te vertellen. Ik ben niet van plan om hier weer regelmatig te schrijven, voor mij is dit afgesloten. Maar laatst moest ik toch even aan dit plekje terugdenken en dat kon ik jullie niet onthouden.

We zijn onlangs op vakantie geweest naar ons geliefde Italië. Dat waren we al lang van plan maar door Jennes ziekte kon het eerst niet en vlak erna wouden we toch dichter bij huis blijven en liefst in een land waar we de taal beter machtig waren. Maar eindelijk zijn we er weer geraakt. En het was heerlijk!
Het was heerlijk omdat Italië in ons hart zit en we daar veel vakanties doorbrachten in onze kinderloze jaren, omdat Italië veel heeft van wat we van een vakantie verlangen. Maar ook omdat we deze vakantie, voor het eerst sinds Jenne ziek was, voelden dat hij fysiek staat waar een kind van zijn leeftijd hoort te staan. Ik stond er deze zomer vol verwondering naar te kijken en dwong mezelf er bewust bij stil te staan en het helemaal in me op te nemen. Wat was het heerlijk om te zien, die eindeloze zwembadsessies, hoe hij met zijn zus ‘op expeditie’ vertrok en grote wandelingen maakte in de vrije natuur, in de hitte eindeloze trappen beklom,… Maar het was één moment waarop ik letterlijk even moest blijven stilstaan en de tranen in m’n ogen kreeg.

We waren op weg naar Monti Sibillini en stopten onderweg om van het uitzicht te genieten, de piano grande. We beklommen een steile berg/heuvel en wouden graag tot aan de top geraken. Jenne ging in looppas naar boven en bleef in looppas verder gaan en verder gaan. Zelfs toen ik even moest stoppen om naar adem te happen, bleef hij verder lopen. Ik bleef even staan om uit te rusten en te genieten van het moment. Hij moet gevoeld hebben dat we niet meer vlak achter hem volgden en draaide zich halverwege zijn doel om. Hij zag me staan en wuifde vol energie en enthousiasme naar me. Ik maakte een foto en bedacht me hoe ongelooflijk het was dat we daar nu stonden, hoe ongelooflijk het was dat hij helemaal tot daar op die steile helling was gelopen en nog doorging. Ik ging er even bij zitten en nam alles goed in me op: het uitzicht, de omgeving, maar ook dat besef en gevoel van geluk, van fierheid op mijn zoon. (Jenne ging onvermoeibaar verder)
Toen ik de foto bekeek, zag ik het plots! Het beeld van Jenne die daar (bijna) op de top van de wereld, tussen de wolken staat te zwaaien… dat was de Jenne vanop de tekening die we kregen van Kathleen (van ‘Fanny & Laura’) na zijn behandeling. Niet alleen het beeld leek er veel op maar ook de gevoelens die het bij me opriep. Hij is er! Hij heeft het gehaald! Hij zwaait vol kracht en vertrouwen naar ons, haast onoverwinnelijk. Enkel de cape ontbreekt nog op de foto, maar die fantaseer je er zo bij.