woensdag 21 mei 2014

De zon

De zon helpt.
De zon zorgt ervoor dat je je zorgen even vergeet, dat je in vakantiestemming komt, zin hebt in leuke dingen doen, gezelligheid,... Het leuke is, dat dat nu ook kan. Jenne mag en kan terug bijna alles. Het enige waar we nog steeds rekening mee moeten houden, is dat hij op tijd rust neemt. Nog steeds gaat hij maar twee hele dagen naar school. We willen het graag wat verder opbouwen maar merken dat dat nog moeilijk is. Maar hoe leuk voelt het om al wat voorzichtig te kunnen genieten van de zon en alle mooie dingen die daar bijhoren! Dat is dan ook wat we de laatste dagen geprobeerd hebben. Ik geniet dan met volle teugen van al dat moois om me heen en van Jenne die zichtbaar geniet van alledaagse zomerse dingen doen, van weer "gewoon" zijn. Regelmatig ook, word ik dan even emotioneel. Ik besef dan ten volle hoeveel geluk we hebben. Zelfs als er een derde ronde komt, hebben we dit toch maar mooi gehad.

We blijven maar berichten krijgen van kindjes die het niet gehaald hebben, verder gaan met of herbeginnen aan hun strijd. Het is een smerige, slepende ziekte die je hele zijn en omgeving aantast.
We wensen iedereen die achterblijft of verder strijdt veel kracht en warmte toe.




donderdag 8 mei 2014

stressmonsters

Gisteren was de grote dag. De datum waar we 6 weken naartoe hebben geleefd, of we nu wouden of niet. Want ook al denk je er niet mee bezig te zijn, toch voel je de stress je lichaam binnensluipen.
Na een korte nacht, sleepten we ons dan maar met enige tegenzin naar het ziekenhuis. Want zoals we al eerder merkten: hoe langer het geleden is, hoe moeilijker het wordt om terug te gaan.
In het ziekenhuis, tijdens het wachten op het gesprek met de oncoloog, tijdens het wachten op de foto, tijdens het wachten op de echo, tijdens het wachten op de resultaten, gaat er zo veel door je heen. Alles wat je zo lang probeert weg te duwen, komt nu onverbiddelijk naar boven. Tijdens het nemen van de foto kijk je natuurlijk mee en denk je natuurlijk ook vlekken te zien, tijdens het nemen van de echo merk je op dat ze wel heel lang bij die ene nier blijven stilstaan en opnieuw bekijken en ... Tot de stress het uiteindelijk helemaal van je overneemt, je lichaam je niet meer toebehoort, er een invasie van stress is. Want je ziet nu ook dat het stressmonster ook bij man en zoonlief de touwtjes in handen heeft. Net dan steekt de oncoloog even haar hoofd om de hoek om te zeggen: "Alles is in orde, jullie mogen vertrekken." Hup en weg is ze. We staan maar wat beduusd te draaien in de gang want stressmonsters verdwijnen nu eenmaal niet zo snel. Uiteindelijk komen we helemaal uitgeput en leeg thuis.
Einde van de eerste controle.

donderdag 1 mei 2014

controles

Afgelopen weekend was de "levensloop tegen kanker" in Leuven. 24 uur lang liepen of wandelden 3000 mensen uit 82 teams om geld in te zamelen ten voordele van de Stichting tegen Kanker. De eerste ronde werd door "de vechters" gestapt, mensen die ooit de diagnose kanker kregen. Onder trommelbegeleiding en met zijn radiorobbie-cape aan, stapte Jenne mee in deze ronde. Tijdens het stappen applaudisseerden mensen en juichten ze de "vechters" toe. Ik had nooit gedacht dat het ons zo veel zou doen. We waren ontroerd maar voelden ons ook heel onwennig. Jenne vroeg waarom de mensen klapten voor hen. Na mijn uitleg zei hij: "Maar mama, IK heb toch niet gevochten, dat hebben de chemokaspers gedaan."

Gisteren moest Jenne zijn tanden laten nakijken, na de val.
Zijn tandjes staan nog niet helemaal terug vast maar we mogen wel stoppen met de papjes. Normaal zouden ze zich dan vanzelf terug moeten vasthechten. De tandarts (verbonden aan de afdeling oncologie) nam het heel serieus. We moeten nog regelmatig op controle, eerst binnen 3 weken, dan eens een maand later en dan nog eens een maand later. Deze controles kunnen ze gelukkig laten samenvallen met de andere controles op oncologie. Het moet zo vaak nagekeken worden om er op tijd bij te zijn als er toch nog een ontsteking optreedt. Blijkbaar mogen we ons gelukkig prijzen dat het niet gebeurd is tijdens de behandeling want dan zou het helemaal niet zo goed genezen.

Volgende week is Jennes eerste andere controle. De eerste na zijn behandeling. Met echo en foto's. Voorlopig valt de spanning nog mee maar we voelen het wel naderen.