Eerst zagen we enkel wat sprietjes, daarna een donsje en dan ging het heel snel. We konden bijna dagelijks verandering zien. Nu kunnen we echt wel al zeggen dat hij 'haar' heeft.
Geen kaal koppie meer. De kusjes op zijn hoofd voelen kriebelig nu en trompet kan er niet meer gespeeld worden (toch niet op zijn hoofd). Maar dat is geen probleem volgens Jenne, want hij heeft een hele goede trommelbuik.
Het voelt vreemd om zijn haar te zien groeien. Enerzijds voelen we opluchting en duidt het heel duidelijk een nieuwe fase aan. Hij ziet er meteen ook een stuk gezonder uit. Anderzijds voelen we niet de vreugde en fierheid die we die eerste keer bij de terugkeer van zijn haren voelden. We stellen ons vragen. Zal het nu definitief zijn? Is het wel echt 'voorbij'? Eigenlijk zijn we gewoon heel moe en nemen we alles maar gewoon zoals het komt.
Jenne loopt nu al bijna 2 weken met een hoest. Eerst gewoon een droog hoestje (zoals te verwachten was na de bestraling), daarna meer een blafhoest en heesheid, nu meer slijmhoest. Hij heeft regelmatig verhoging maar nooit meer echt koorts (kan een virusje zijn). Ook eet hij minder en moeilijker. Maar dat zijn eigenlijk de enige bijwerkingen die ons nu echt opvallen. Hij slaapt wel veel maar dat doet hij al een hele tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten