Terwijl we deze rare sfeer proberen te negeren, krijgen we slecht nieuws. Slecht nieuws over vrienden van ons die in Frankrijk op vakantie zijn (zelfde streek als waar wij vorig jaar zaten!). Hun zoontje is ziek geworden en in het Franse ziekenhuis valt het zware verdict: leukemie. Verdorie toch, hoeveel pech kan je hebben! Wat een smerig en gemeen toeval! Hoe is dit mogelijk! Vanalles spookt door ons hoofd. De dagen die volgen zijn verschrikkelijk. We herbeleven alles en staan machteloos. Enerzijds willen we hen steunen en helpen waar we kunnen, anderzijds komt alles ook heel pijnlijk dichtbij.
Volgende week vertrekken we op vakantie naar Frankrijk. Daar heb ik nu niet veel zin in. Mijn hoofd en hart zijn ergens anders.
Woensdag heeft Jenne nog eerst een controle in het ziekenhuis. Met foto's en echo. Ik kan alleen maar hopen op goed nieuws maar wordt nu toch weer even bang.
We sturen alle positieve vibes die ons nog resten door naar onze vrienden en hopen zo op genoeg krachten om deze strijd aan te kunnen.
Wij begrijpen inderdaad jullie gemoedstoestand bij dit ongemeen zwaar nieuws en het naar boven komen van jullie pijn en angst. Die gevoelens maken natuurlijk nog volop deel uit van jullie leefwereld en zullen blijven de kop opsteken bij onderzoeken of zoals nu bij verdriet en zorgen van familie en vrienden.
BeantwoordenVerwijderenWe zijn geen robotten en die gedachten en gevoelens wringen zich tussen de gewone en de goede dingen des levens. Eraan toegeven mag en is nodig om dan misschien de zegeningen, zoals je zelf zei, te kunnen omarmen.
Graag zou ik mijn vibes met heel mijn hart willen aansluiten bij die van jullie om dat jongetje en zijn familie iets van moed en vertrouwen in de toekomst toe te zenden. Dit nieuws krijgen, ver van huis en zonder de steun van wie je na aan het hart ligt, moet zeker heel moeilijk zijn.
Wij duimen voor de 17de voor onze Jenne en hopen dat jullie vrienden veel van jullie moed en strijdlust meekrijgen. Dikke knuffel van tte mj.