woensdag 5 februari 2014

Afscheid nemen...

van Radio Robbie maar vooral ook van de lieve verpleegsters op de afdeling.



Gisteren knutselden we wat dingen in mekaar om iedereen op de afdeling te bedanken. Toen Jenne naar bed ging bleek hij koorts te hebben. Hij is ook al sinds dit weekend serieus aan het hoesten maar dat kwam door de bestraling dachten we. Vannacht werden we wakker van een Jenne die huilde van de buikpijn. Hij wist niet wat hij eerst moest doen: naar het toilet lopen om over te geven of op zoek gaan naar een houding om de pijn te verzachten. Dit voelde niet goed en deed ons wel heel erg denken aan al die nachten in het begin van de behandeling. Het braken lukte niet dus namen we Jenne bij ons in bed. Hij kroop lepeltjesgewijs dicht tegen me aan. Met mijn armen om hem heen, één hand op zijn buik, leek hij wat tot rust te komen. Ik was bezorgd of de laatste bestraling wel zou kunnen doorgaan maar ik genoot er ook van om mijn (toch nog) kleine jongen dicht tegen me aan te voelen. Kon ik hem maar weer in mijn buik stoppen en hem zo beschermen tegen alle onheil.

's Morgends had hij weer (of nog steeds) koorts. In overleg met de dokter werd besloten om toch maar eerst langs de dagzaal te gaan. Geheel volgens traditie reed ik dus naar het ziekenhuis voor de laatste bestraling, met een ziek jongetje op de achterbank. Vorig jaar eind maart zou Jenne zijn laatste chemo krijgen (van de eerste behandeling) en kon deze bijna niet doorgaan doordat hij ziek was. Eén ding leer je wel bij een confrontatie met kanker: Het gaat nooit volgens plan.
Onderweg heeft hij uiteindelijk toch overgegeven. Op de dagzaal werd Jenne onderzocht en werd er bloed genomen. Na overleg werd besloten de bestraling te laten doorgaan. Waarschijnlijk gaat het om een maag-darminfectie.
De laatste bestraling verliep heel vlot. Nadien namen we van iedereen afscheid en werden er cadeautjes uitgewisseld. Jenne kreeg ook zijn harnas mee. Daar had hij naar uitgekeken want zo kan hij thuis met Mona alles naspelen.
Geladen met een harnas en een zwakke Jenne gingen we daarna weer richting dagzaal. Gelukkig mocht (moest) Jenne in een apart kamertje. Het duurde niet lang vooraleer hij in slaap viel.
Vele uren later konden we eindelijk naar huis.



Wat er nu nog volgt, zijn een hele resem onderzoeken: nieronderzoek, hart, MR van de buik en CT van de longen. Zo zijn we uiteindelijk toch nog bezig tot eind maart. Het goede nieuws is dat we nu even niet meer naar de dagzaal moeten (als alles goed gaat). De eerste onderzoeken beginnen binnen 3 weken. Het minder goede nieuws is dat er nog steeds windpokken rondgaan bij Jenne op school en in zijn klas. Dat wil helaas zeggen dat hij waarschijnlijk nog niet meteen naar school kan.

Ook al verliep deze laatste bestraling en het afscheid op de bestralingsafdeling een beetje in mineur toch zijn we blij de laatste Radio Robbie te kunnen doorstrepen.



5 opmerkingen:

  1. Wij hopen dat jullie niet alleen Radio Robbie mogen doorstrepen, maar ook stilaan een dikke vette streep onder dit hele gebeuren mogen trekken.
    Daan kijkt er alvast naar uit om zijn dikke vriend terug te zien.

    Dikke zoen.
    Daan, Gerrit en Kristin

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hopelijk mogen we weldra jenne verwelkomen in school en in t klasje iedereen kijkt er naar uit xx
    vele groetjes en knuffels van kobe en jens

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het plaatje van Jenne dicht tegen mama aangevlijd met haar hand op de zere plek, is hét beeld dat we allemaal een beetje zoeken als we over liefde en geborgenheid hebben! Warm en ontroerend in zijn onmacht.
    Goed dat die laatste sessie toch is kunnen doorgaan want nu kan het genezingsproces met goede hoop en moed aangevat worden.
    Wij kijken er naar uit Jenne nu opnieuw zijn eigen vrolijke zelf kan worden .

    Dikke dikke zoentjes en knuffels voor ons aller held (er zijn er ook vele bij voor Mona hoor!) van R en tte Mj

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wil graag op zoek gaan naar een stift met "superpermanenteeeuwigonuitwisbare" inkt om binnenkort inderdaad, eindelijk die dikke vette streep te trekken onder dit lange hoofdstuk.
    dikke kus en even dikke, bemoedigende knuffel aan jullie allen.
    Veerle R

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Jenne,

    Het is de eerste keer dat ik jouw pagina lees. Zo fantastisch mooi geschreven door je mama en ook met de tranen in de ogen. Jij bent een super moedig kereltje. We duimen voor jou dat alle onderzoeken goed mogen verlopen en dat die beestjes nu voor eens en altijd uit je lichaam zijn. Ik ken jullie verhaal via Kos. De papa heeft over jullie eens verteld en ik had deze week terug gevraagd hoe het met jou ging. Nu heb ik eindelijk de naam van jullie pagina onthouden en ook eens tijd om die te lezen. Ons zoontje Arvid is 2,5 jaar en is net als Kos in behandeling in het UZ-Gent voor acute leukemie. Wij zijn aan ons laatste week intensieve behandeling gestart. Veel sterkte samen en een hele dikke kus en knuffel.
    familie De Smet Van Damme

    BeantwoordenVerwijderen