zaterdag 15 februari 2014

Toen ik even niet keek...

"Ben jij nu weer gegroeid? Jij groeit altijd stiekem, wanneer ik even niet kijk." Het is een terugkerend grapje geworden bij ons thuis, waar de kinderen met enige fierheid van genieten. Maar eigenlijk voelt het helemaal niet zo grappig. Natuurlijk ben ik trots om te zien hoe groot ze worden. Maar ik voel me ook schuldig. Soms lijkt het alsof we zo bezig zijn met zorgen voor Jenne en zorgen dat hij beter wordt en zorgen dat 'het' deze keer niet meer terug komt, dat we andere dingen missen. Mona is intussen al zeven jaar. Toen Jenne ziek werd was ze vijf. Hoezeer we ook ons best gedaan hebben om Mona niet uit het oog te verliezen en te zorgen dat zij niets tekort komt (materieel en emotioneel) toch voelt het alsof de tijd heeft stilgestaan en we allerlei dingen gemist hebben. Onlangs moest ik ergens een datum invullen en ik schreef zonder er bij na te denken "2012" op. Het beste bewijs dat de tijd voor mij heeft stilgestaan. Het is alsof ik niet meer mee ben gegaan toen Jenne ziek werd. Zo voelde het ook vaak, alsof we niet konden volgen.

En nu...nu is mijn kleine, grote meid voor het eerst vertrokken op scoutsweekend. Een lesje in loslaten.
Hoewel ik besef dat de meeste moeders het daar wel niet zo makkelijk mee zullen hebben, knaagde er toch iets de dagen voor ze vertrok. Ik kon er niet meteen mijn vinger opleggen en vroeg me af waarom ik het zo moeilijk vond of waarmee ik het dan juist zo moeilijk had. Want ergens wist ik dat zo'n weekendje echt iets voor Mona is en dat ze daar een geweldige tijd gaat hebben.
Uiteindelijk besefte ik dat ik, ergens onderweg, mijn vertrouwen in een goede afloop kwijt ben geraakt.
Vroeger maakte ik me wel eens zorgen over iets wat de kinderen betreft, maar uiteindelijk ging ik er toch steeds van uit dat het wel goed zou komen en dat ik me gewoon zorgen maakte zoals elke mama dat waarschijnlijk doet. Je hoort wel van kinderen die kanker krijgen maar je gaat er niet van uit dat dit jouw kind zal overkomen. Nu merk ik dus dat loslaten moeilijker wordt. Die zinnetjes waarmee we onszelf zo vaak geruststellen ("Het komt wel goed", "Ze gaan dat geweldig doen", "Ik maak me zorgen om niets") worden nu zoveel moeilijker om te geloven of om mezelf te overtuigen.

Toen ik even niet keek...was Mona zeven en vertrok ze voor het eerst op scoutsweekend.



4 opmerkingen:

  1. Ja Eva het gaat inderdaad snel. Soms kijk ik naar laura en dan denk ik wat is ze groot. Waar is die kleine meid naar toe. Zeker als ze zeggen: nee mama ik kan dan alleen als ze voor kort nog hulp nodig hadden.
    Wel fijn om Jenne met haartjes te zien. Ik duim in ieder geval mee dat het nu achter de rug mag zijn en dat je terug kan leven en genieten. Zodat je weet dat we nu in het jaar 2014 zijn. :-)

    Hilde

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mona is idd veranderd in haar gezichtje, seg! 't Is echt een mooi meisje (zoals haar mama).
    Ik duim dat jullie basisvertrouwen in het leven terug stapje per stapje kan groeien...
    Dikke knuffel
    Els

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ik kan maar één ding zeggen jullie doen dat super en ik hoop dat alles stilaan trug wat normaal word dikke knuffel aan jenne van kobe en jens

    BeantwoordenVerwijderen
  4. wat een prachtige kinderen heb je toch!

    BeantwoordenVerwijderen