Soms schrik ik als ik merk dat mensen een totaal verkeerd beeld hebben van hoe het nu met Jenne gaat of hoe ons leven er uitziet / zag. Dan ga ik nadenken hoe dat zo komt. Ik weet bijvoorbeeld dat ik ze al veel verteld heb of dat ze ons blog lezen. Maar dan besef ik ook dat ik maar bepaalde stukken vertel en weer andere stukken aan andere mensen, afhankelijk van het moment of de vraag. Soms denk je dat mensen 'the whole picture' wel zien, maar dat kan natuurlijk niet. Dan denk ik na over ons blog en besef ik dat ik veel dingen natuurlijk niet schrijf. Om allerlei redenen: privacy, ter bescherming van de kinderen, in herhaling vallen, je te bewust zijn van wie er allemaal meeleest en niemand willen kwetsen of juist het niet weten wie er meeleest, uit respect voor ongetwijfeld goede bedoelingen, soms vind ik dat het niet te veel over mezelf moet gaan, andere momenten primeert een gevoel of gedachte zo dat ik het toch schrijf.
Als ik ons blog er op nalees, merk ik dus dat je voor een stuk een beeld krijgt van hoe het met Jenne gaat, van hoe het is om een kind met kanker te hebben, van wat de behandeling inhoudt, van welk effect dit op een gezin heeft,... Voor een stuk. Want heel veel dingen schreef ik niet, bewust of onbewust.
Zo vertelde ik niet over hoe sommige instanties of organisaties ons in de steek lieten en we daardoor heel erg het gevoel kregen er alleen voor te staan, hoe moeilijk ook Mona het heeft gehad en de problemen die daarmee gepaard gingen, hoe je soms denkt dat je op je diepste punt zit en echt niet meer verder kan, maar je geen keuze hebt en toch maar verder gaat op 'overleefmodus', hoe je zoveel maanden verder merkt dat je toch nog dieper zit, hoe je de kracht en energie niet hebt om alle goede voornemens waar te maken, hoe geïsoleerd je raakt, hoe moeilijk het wordt om aan het gewone leven deel te nemen, welke impact het heeft op ons leven en de levens van vele anderen rondom ons, hoe je leert om je gevoelens te negeren omdat je verder moet, hoe we daardoor alle vier een muur rond onszelf bouwden en we uiteindelijk alle vier elk op ons eilandje zaten en het daardoor soms moeilijk was of is om samen te leven, hoeveel 'foutjes' er sluipen in de opvoeding en je relatie doordat we op die overleefmodus staan, hoe het helemaal nog niet gedaan is wanneer de behandeling stopt, hoe graag mensen goed nieuws willen horen en dat dan maar zelf invullen tijdens hun vragen of opmerkingen, welke dagelijkse gevechten er hier moeten geleverd worden, hoe moe je van vechten kan zijn, hoeveel deugd het doet om na al die tijd toch nog wekelijks een kaartje of smsjes van volhouders te krijgen, hoe kwaad ik vaak ben op alles en iedereen (waarschijnlijk om te verdoezelen dat ik eigenlijk kwaad ben op de situatie waarin we zitten), hoeveel er geëist wordt van een kind van drie of vier jaar, ... Ik vrees dat ik zo nog wel even kan doorgaan. Sommigen zullen heel veel van deze dingen wel gelezen hebben, tussen de lijnen door.
Gelukkig schreef ik ook heel veel dingen wel en waren er ook heel veel dingen en mensen wel positief. Tijdens het lezen krijg je dus een beeld van een stuk van ons leven. En dat is maar goed ook want sommige dingen zijn gewoon niet te beschrijven of uit te leggen. Het zou toch geen volledig of juist beeld geven.
Hoe gaat het schrijven van deze stukjes dan? Soms schrijf ik zonder er bij na te denken en schrijf ik alles op wat er op dat moment door mijn hoofd gaat, andere keren wik en weeg ik mijn woorden en delete en herschrijf ik. Soms neem ik mijn tijd en schrijf ik uitgebreid, andere keren kruip ik na een lange dag ziekenhuis nog achter de computer om snel snel en redelijk sec op te schrijven hoe het verlopen is.
Ik denk dat het tijd is om onze muren af te breken. Hoe doe je dat, muren die je onbewust hebt opgebouwd weer afbreken? Misschien kan dit een begin zijn.
De helderheid en het zelfinzicht in dit stukje valt me op, Eva. En het stukje raakt me ook heel erg. Waarschijnlijk teken dat je inderdaad die muren aan het afbreken bent. Warme groeten, Ann
BeantwoordenVerwijderenInderdaad lijkt dit in de goede richting te gaan naar de afbraak van die stevige, soms hoge muren. Die hebben jullie natuurlijk ook voor een stuk beschermd tegen de hevige gevoelsgolven die op ieder moment deel uitmaakt(e) van jullie leven.
BeantwoordenVerwijderenWij hier aan de andere kant wikken en wegen ook soms veel (soms te weinig?) onze reacties en proberen ons (oh zo onvolledig vaak) in te leven in jullie wereld.
We weten echter dat dit totaal onmogelijk is en soms voelen wij ons echt te onmachtig om ons meevoelen aan jullie mee te geven. We blijven proberen hoor!
In onze ogen doen jullie het absoluut onvoorstelbaar goed maar we beseffen wel dat je daartoe veel gevoelens even in "de wacht" moet zetten tot de laatste moedige, om die paar lijnen neer te kunnen schrijven.
Steen voor steen worden muren neergehaald en dit doe je inderdaad het best met wat hulp en bijstand.
Volhouding en vertrouwen in de wereld buiten je muren is hier zeker het motto.
Wij staan klaar met pik en houweel om die burcht opnieuw tot een open en elegant kasteel te verbouwen.
Dikke knuffels voor de slotbewoners
Blogs…het zijn doorgaans sterke beesten…
BeantwoordenVerwijderenVaak luchtig in het leven geroepen om uit te pakken met iets. In ons geval gans anders: begonnen als poging om het woelige nu wat te ontrafelen, te ordenen, te onthouden, ofzoiets. Voor later, voor hem, voor haar, voor jezelf… Zo kreeg het iets van een dagboek. Het had misschien ook alleen dat dagboek kunnen zijn. Maar woelige tijden vreten, ook aan tijd en energie voor het warme netwerk. En net daarin blijken ze dan sterk, die blogs: ze informeren, iedereen gelijk (al wil je dat misschien niet altijd zo), ze scheppen ruimte en geven tijd om daar te zijn waar je hart zegt dat je moet zijn: in/bij je gezin in plaats van constant aan de telefoon, de mail of de schoolpoort. En zie: dat werkt - zo geven blogs ook ergens rust.
En toch, ze zijn niet beresterk, die blogbeesten. Soms zijn ze zelfs een beetje vals: je schrijft wat je wil en alles wat daartussen zit, laten ze niet vangen. Je denkt ook te schrijven wanneer je wil maar je voelt snel iets van omstanders: blogstille periodes wakkeren vragen aan, telefoons, mails,… Dan maar bloggen… Er ontstaat onbewust een stijl en zo een beeld, er ontspint zich een publiek dat veel verder reikt dan je je kan voorstellen, er zijn voyeurs, je dagboek ligt daar, open, kwetsbaar en bloot.
Wie de blogs volgt, klikt aan, leest, weet weer wat meer, voelt in 't beste geval iets, sluit en gaat weer verder, met patatten schillen ofzo. Intussen vormt zich daar het beeld, tussen die patattenschillen door. Wie de blogs schrijft is constant ingelogd, voelt een mix van alles en niks tegelijkertijd, zou best wel eens willen maar kan nooit even sluiten, gaat altijd maar verder, ademt en leeft alles wat er tussen de lijnen zit.
Niet alle blogbeesten zijn hetzelfde Eva, maar ik voel en herken precies goed wat je schrijft.
Afgelopen week liep ik in een desolaat provinciaal speelpark achter Senne. Geen kat te zien daar natuurlijk. Ik moest even denken: wie komt er nu ook op dit tijdstip op zo'n plek…? Ik moest aan je denken.
Weet je, als de dagzaal niet meer lukt als ontmoetingsplek (alleen maar een goed teken eigenlijk, laat ons dus hopen he!), dan misschien wel eens een openbaar terrein…? Geen idee hoe lang jullie nog in isolatie (moeten) leven en hoe jullie daarmee omgaan, maar als je zin hebt om eens af te spreken: kunnen we eens leeglopen tegen mekaar ;-). Senne zet uit gewoonte zijn maskertje op als hij andere mensen ziet…
warme groet aan allen!
ik lees dikwijls je blog met tranen in de ogen en vind dat je het allemaal zo mooi kan verwoorden ik hoop dat er stilaan een einde komt aan alles en dat jullie viertjes eindelijk trug een normaal leven kan hebben en je bent altijd welkom voor een babbel of eender wat soms denk ik wat zouden we nu kunnen doen om die mensen te helpen
BeantwoordenVerwijderengroetjes mama van kobe en jens xx
Lieve Eva en co
BeantwoordenVerwijderenik denk dat muren om je heen bouwen een onbewust overlevingsmechanisme is, maar ik zal zo lang als nodig ook over het muurtje komen piepen. En als de tijd zijn ding heeft gedaan en jullie terug' helemaal' in het leven staan, ook dan wil ik blijven deel uit maken van jullie leven, als collega, als vriendin. Dikke knuf
Sylvia