Een ziekenhuisbezoek meer of minder (bis)

We zeiden het al eens eerder. Jenne houdt wel van tradities.
Vorig jaar, na de eerste behandeling, dachten we eindelijk van de vele ziekenhuisbezoeken verlost te zijn. Op zondag 21 april smeet Jenne iets te enthousiast het schuifraam dicht en brak daarbij zijn duim zodat we toch nog naar spoed moesten voor een spalkje en daarna terug moesten voor controle en...
Blijkbaar vond hij dat wel een mooie datum want dit jaar viel hij op zondag 20 april op zijn mond waardoor hij zijn lip kwetste en zijn voortand naar onderen gezakt was. Hop, dan maar terug naar spoed, alwaar de tandarts de tand er terug induwde (en dit zonder verdoving want die zou te belastend zijn voor zijn nier). Resultaat van deze schijnbaar onschuldige val: een gezwollen lip en een serieus lispelende Jenne die tien dagen enkel papjes mag eten. Na al die maanden van verschillende dingen niet mogen eten (zachtgekookte eitjes, aardbeien, ...), allerlei leuke dingen aan zich moeten laten voorbij gaan omdat het niet mag, moest Jenne de paasbrunch van vandaag (met al dat lekkers) weer aan zich laten voorbij gaan. We probeerden het zo aangenaam mogelijk voor hem te houden met smoothies en yoghurt, maar toch was het een beetje een teleurstelling voor hem want hij had er naar uitgekeken om van al dat lekkers te smullen.

Er was wel één lichtpuntje voor Jenne. Doordat Jenne net drie geworden was op het moment dat hij ziek werd en hem zware ingrepen en behandelingen te wachten stonden, besloten we hem zijn tutje te laten houden. Zijn tut, samen met zijn slappies waren zijn grote steun en kracht tijdens alle vervelende prikjes en enge toestanden. Ondertussen wordt Jenne over twee maanden al vijf jaar. Hij wist al dat de tijd gekomen was om afstand van zijn tut te doen en we hadden al bedacht op welke manier hij dat zou doen. Maar...nu zei de tandarts dat hij de eerste nachten best wel met zijn tut zou slapen zodat de tand nog beter terug op zijn plaats komt. HA! Dat vond Jenne wel geweldig nieuws (of hij het vervolg hoorde over daarna definitief stoppen met tutten, weet ik nog zo niet) Vanmorgen hoorde ik hem dus vol trots aan Mona verkondigen dat hij echt wel met zijn tut MOEST slapen van de tandarts. Het moest gewoon.

Enkele foto's van voor de val.