mannen- en vrouwendag

Ik werd vandaag verlost van mijn ziekenhuis- en chemoplichten door A. Deze keer gingen de mannen richting ziekenhuis. Dus was het tijd voor een Mona- en mamadag. Mona mocht kiezen wat we gingen doen en ze koos voor zwemmen. Ze keek er erg naar uit en zat gisterenavond te springen in bed door het vooruitzicht van de volgende dag. Daardoor besefte ik hoe lang het geleden was dat ik nog eens de dag alleen met haar had doorgebracht. Mona deed echt moeite om zich te beheersen naar Jenne toe, omdat ze wist dat het voor hem een iets minder leuk vooruitzicht was. Jenne keek er gelukkig ook naar uit om eens met papa naar het ziekehuis te kunnen.

In het ziekenhuis heeft het allemaal weer lang geduurd (Jenne moest maar 1 soort chemo krijgen) maar alles was ok. De echo van het hart was ok. De kinesist heeft naar Jennes voetjes gekeken en dat zag er ook goed uit. Volgende keer kijken ze het nog eens na om te kunnen vergelijken. Deze keer was er wel tijd om onze vragen te stellen en weten we weer wat meer. Na de laatste chemo is er nog een echo en een MRI (onder voledige verdoving) gepland. We zullen in het begin om de 6 weken op controle moeten komen, beetje bij beetje zal er dan meer tijd tussen de controles komen. Na een jaar mag de port-a-cath er dan uit.

Mona genoot van haar dagje met mama en toonde al haar kunsten in het zwembad. Er liep een jongetje rond (van 2 of 3 jaar) met een hele dikke buik, een beetje asymmetrisch. Eigenlijk was het een buikje zoals Jenne had, voor de operatie. Ik schrok er erg van. Het was zo duidelijk dat het niet klopte. Heel even kwam het in me op om er iets van te zeggen tegen de mama (wat natuurlijk een belachelijk idee was). Gelukkig had ik niet veel tijd om erover na te denklen, want wij gingen net weg toen hij toekwam. Ik bleef door het voorval met veel gevoelens en vragen zitten. Het was heel confronterend om dat jongetje te zien, alsof ik onszelf zag toen we het nog niet wisten. Hoe konden we niet gezien hebben hoe ziek Jenne was? Zou die jongen ook een Wilmstumor hebben? Het kon natuurlijk ook iets helemaal anders zijn. Ga ik nu elke keer in shock zijn als ik een jongetje met een dikke buik zie? Waarom raakte het me zo?...
Vreemd toch hoe je steeds denkt dat je alles een plaats hebt gegeven en dan toch merkt dat sommige dingen je dieper raken dan normaal of blijven rondspoken in je hoofd.
Mona vond het gelukkig een leuke dag. Ze tekende dit voor papa en mama vandaag: