We zijn nu in het ziekenhuis en hebben de oncoloog en chirurg gesproken. Weer veel info en toch ook weer niet want niets is zeker.
De oncoloog zei dat ze toch redelijk zeker was dat ze de longen gaan bestralen. Er is zelfs een kans dat er nog een operatie volgt. Ze willen zo snel mogelijk met de chemo beginnen. Er komt met onze toestemming een internationaal overleg omdat Jenne een atypisch geval is. Voor ons gaat dit niet zo veel verschil maken maar hieruit kunnen ze wel weer leren voor de toekomst.
Morgen wordt er één bolletje weggehaald om te onderzoeken. Ze nemen de rechterkant omdat er daar een bolletje aan de rand van de long ligt. Hij zal daarna nog een paar dagen een thoraxdrain hebben.
Wij dachten dat we woensdag naar huis mochten maar de chirurg zei dat dat te vroeg was. We hopen dat we dan toch vrijdag terug mogen.
Volgens de chirurg kan hij toch nog een tweetal weken wat last hebben van de operatie. Wij hebben het blijkbaar toch wat onderschat. We dachten dat hij er niet zo veel last van zou hebben en heel snel weer naar huis zou mogen.
Mona was vandaag wat verdrietig omdat ik in het ziekenhuis blijf slapen. Ze heeft hier echt geen zin meer in.
Jenne was weer heel druk, kon zich geen houding geven. Hij verstopt zijn emoties een beetje.
Morgen weer een spannende dag!
Eva, jullie verhaal is voor ons een regelrechte deja vu. Precies dezelfde nachtmerrie maar ook het wel moeten doorgaan. De biopsie van de makkelijk te benaderen plekken. De onzekerheid over het traject, wel of niet bestralen en het afwachten van de uitkomst van het internationaal overleg. En bovenal het verlangen naar zekerheid en garanties. Die zijn er niet. Alleen maar hoop. En daar moet je je aan vasthouden. Met vallen en opstaan. Nogmaals; als je wilt praten, al is het maar om de 'herkenning', laat het me weten, stuur me een berichtje. Met Floortje gaat het vooralsnog nu weer goed. Met Jenne straks ook weer, maar het gaat nog wel weer even duren.....
BeantwoordenVerwijderenEva, jenne, anton, mona, toy toy toy hé!
BeantwoordenVerwijderenKatrien en brent
Liefste Eva en Anton,
BeantwoordenVerwijderenHeb door omstandigheden nog niet de gelegenheid gehad om jullie een woordje van troost of meevoelen te zenden. Heb alles wel gevolgd via via en fameus gevloekt en gesakkerd. Ogen die op springen staan van de verdrongen en niet vloeiende tranen. Ik weet dat die van jullie verre van opgedroogd zijn.
De knuffel die ik je die zaterdag gaf, lieve Eva zou ik zo graag nu over en over doen. Jullie fijndrukken om die pijn weg te toveren en even te laten ophouden. Dammed!
Maar we moeten nu met zijn allen een heel grote blaasbalg leggen onder ons aller moed en vertrouwen om de hoop die we allemaal koesteren, aan elkaar, en v'o'or alles aan jullie, door te geven!
Want er is hoop voor ons ventje!
De medische wereld die we nu met zijn allen naar de maan wensen moet opnieuw onze vriend en bondgenoot worden om dat wat ons zo lief is waar te maken.
Geloven zullen we in Jenne's toekomst.
Veel moed aan jullie 4tjes.