Feestjes en afscheid nemen

Wat is het druk geweest de laatste tijd. Druk met allemaal dingen die niets met ziek zijn of het ziekenhuis te maken hebben. Of toch niet rechtstreeks. Natuurlijk bekijk je al die grote stappen door een andere bril, wat het toch ook wel weer heftig maakt.
Jenne is jarig geweest en dat moest gevierd worden. Het werd gevierd op school, thuis met enkele klasgenootjes en thuis met familie.

Plots was daar ook die laatste schooldag. Dus werd er ook afscheid genomen. Afscheid van de juffen van Mona en Jenne, van de vriendjes. Maar ook van de lievelingsjuf van Mona en Jenne. Zij zal volgend schooljaar niet meer bij hen op school zijn. Daar heeft vooral Mona het heel moeilijk mee. Jenne beseft het nog niet zo. Het is de juf die Mona fantastisch heeft opgevangen, waarbij ze altijd terecht kon met haar kleine en grote problemen, waar ze volledig zichzelf kon zijn,... Ze was een houvast in een wereld waar niets nog was zoals het was voor Mona. Bedankt juf A, je was van onschatbare waarde!

Op zijn verjaardagsfeestje nam Jenne ook afscheid van een hele dikke vriend van hem. Een vriend die er altijd was en die hem door hele moeilijke momenten geholpen heeft. Een vriend die door omstandigheden iets langer bij hem bleef dan voorzien. Zijn tutje. In het ziekenhuis, tijdens alle vervelende ingrepen en momenten, steeds was er zijn tutje dat hem kon troosten. Daarom hadden we besloten dat hij zijn tut mocht houden tot na de behandeling (wisten wij veel dat dat zo lang ging duren). Net na de behandeling was er de hele tandenaffaire.
Nu was dan eindelijk het moment gekomen waarop hij afscheid moest nemen van zijn vriend. We hadden het op voorhand besproken en Jenne koos er zelf voor om zijn tut aan zijn peter te geven. Op zijn feestje overhandigde hij de tut plechtig aan zijn peter. Die avond moest ik hem even overtuigen maar uiteindelijk lukte het hem toch om in slaap te vallen. We zijn nu bijna een week verder en eigenlijk gaat het goed. De eerste nachten was hij vroeger wakker en de middagslaapjes (die hij nog steeds deed) werden ook moeilijker, maar nu gaat het heel goed. Een grote jongen dus.

Hoe gaat het nu voor de rest met Jenne en met ons?
Zijn haar blijft maar groeien en begint er nu soms (zeker met de warmte) een beetje verwilderd uit te zien. Eigenlijk zouden we het nu wel moeten laten knippen. Maar het is zo zacht en schattig. Achteraan is het meer kroeshaar en als het nat is heeft hij daar allemaal kleine krulletjes.
We zijn nu een paar keer naar de osteopaat geweest en die maakt vanalles los bij hem, letterlijk en figuurlijk.
De diarree en de gezwollen buik blijven regelmatig opduiken. Dat gaan ze verder opvolgen in gasthuisberg.
Voor de rest zitten we alle vier nog steeds een beetje elk op ons eilandje en blijft het moeilijk om bruggen te maken.
Ik heb er lang over nagedacht wanneer ik dit blog zou stoppen en of ik hier zou blijven schrijven hoe moeilijk we het (nu nog steeds) hebben. Ik hou het beknopt om jullie niet te vervelen maar vind het toch belangrijk voor lotgenoten om hier te kunnen lezen dat het na de behandeling nog lang niet gedaan is. Ik weet van anderen dat dit bij hen net zo is. Vaak begint dan pas het hele verwerkingsproces. Tijdens de behandeling ben je druk bezig met heen en weer naar het ziekenhuis gaan, alle hygiënische voorschriften en dieetregels opvolgen, zorgen voor je zoon, en vooral ook met staande blijven en overleven. Geen tijd voor al te veel diepe emoties en verwerken van angsten en verdriet. Dat komt nu natuurlijk onverbiddelijk naar boven. Net op het moment dat je hoopt dat het voorbij is. Je zou nu moeten kunnen genieten en dan lukt dat niet. Dan kan je je daar ook nog eens schuldig over voelen... Het zal allemaal tijd nodig hebben en hopelijk krijgen we die ook.