donderdag 18 april 2013

overpeinzingen

We hebben nu twee weken geen chemo of doktersbezoeken gehad en ik voel al echt een verschil. Niet meer de last voelen van elke week naar het ziekenhuis te moeten en alles wat daarbij hoort. Een beetje 'gewoon' kunnen zijn. Toch hangt er in de verte nog een dreigende wolk, die steeds dichter komt. Volgende week moeten we op woensdag de CT-scan en op vrijdag de MRI laten doen. De spanning neemt weer toe.

"Is Jenne nu genezen?" vragen mensen me soms. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik daarop moet antwoorden. Meestal zeg ik dat hij zijn laatste chemo gehad heeft en dat we nog even de resultaten van de onderzoeken afwachten. Maar ook als deze positief zijn, blijft het toch nog spannend vind ik. Ergens weet/ geloof ik dat Jenne zal genezen. Toch blijven we voorzichtig, want we weten ook dat de kans op herval reëel is en dat dat vaak binnen een redelijk korte termijn gebeurt.

Jenne is niet meer dezelfde als negen maanden geleden. Als ik foto's van toen zie, lijkt het wel een ander kind. Ik weet, hij is al wat ouder intussen, hij heeft veel meegemaakt. Toch hoop ik in de toekomst nog even die andere Jenne te zien, al is het maar een glimp van wie hij was. Ik mis hem namelijk. Ik mis dat onbezorgde vrolijke kereltje. Of ben ik het die veranderd is en nu anders naar hem kijk?

Soms kan ik nog steeds niet geloven wat er allemaal gebeurd is de laatste maanden. We zijn van het ene uiterste naar het andere gegaan. We waren op de terugweg van een hele leuke mooie reis met super leuke vrienden en kwamen van daaruit terecht in de hel. Bijna van het ene moment op het andere, niet eens tijd om thuis te stoppen, niet eens tijd om koffers uit te laden. Zo kwamen we op deze weg terecht en konden we niet meer terug. We konden alleen in een sneltreinvaart vooruit. Want eens de diagnose gesteld is, gaat het heel snel. Je enige mogelijkheid is meegaan in dat ritme want anders mis je de trein en je wil natuurlijk mee, voor je kind. Dat is zijn enige kans, zijn enige uitweg. Daar sta je dan in je vakantie-outfit. Duizend en één vragen en beslissingen dringen zich op. Geen tijd voor verdriet, boosheid, pijn, angst, rouwen,….doorgaan is je enige optie.

Tijdsbeleving kan heel dubbel zijn. Als ik terugkijk naar eind juli vorig jaar wanneer het allemaal begon, dan was het enerzijds een lange tocht, die eindeloos leek en waarbij we maar amper ons hoofd boven water konden houden. Maar anderzijds vraag ik me af waar al die dagen, weken, maanden naartoe zijn. We zijn uit de “echte wereld” gestapt, een andere realiteit in. Het lijkt wel of we al die maanden niet “echt” geleefd hebben, of de tijd heeft stilgestaan. De storm is gaan liggen. Nu moeten we verder, de brokstukken oprapen, een plaats geven en alles stap voor stap terug opbouwen, terug vertrouwen krijgen in de toekomst. Het zal nog wel even duren dat we bij elk hoestje of pijntje ons hart een tel voelen overslaan. Het zal allemaal zijn tijd nodig hebben, maar toch zijn we hoopvol over de toekomst.

3 opmerkingen:

  1. Inderdaad speelt het leven soms een wrred spel met ons en is onze geest niet altijd klaar om dit alles te vatten. Eigenlijk lijken die negen maanden een verloren en lange periode in jullie tijdstermen maar toch hebben die maanden Jenne afgezet aan zijn, en ook onze nieuwe lente! Het Jennezonnetje komt al af en toe piepen maar heeft nog niet de gloed waarmee hij jullie vorige zomer verwarmde en soms ook wel deed puffen. Maar alle tekenen van zijn terugkeer zitten in de mooie lentebloesems en de belofte van zijn vroegere gloed zitten al in de mooie heldere lentelucht. Komen doet hij!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Alles komt goed. Als de zon straks weer doorbreekt, breekt ook Jenne's lach weer door en komt zijn energie weer terug. En die van jullie ook. Echt. Alles komt goed.

    Veel sterkte aanstaande woensdag.

    Liefs, Els en Floortje.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey Eva,

    Doe alles maar heel rustig stap voor stap... neem rustig jullie tijd om weer 'de draad' op te nemen en weer 'in het gewone leven' te stappen. al vraag ik me af wat het 'gewone' leven eigenlijk is. Dit hoort er (spijtig genoeg) ook bij denk ik...
    En wij wandelen naast jullie rustig mee verder... ook al zeggen we het niet steeds met veel lawaai.

    dikke knuffel

    BeantwoordenVerwijderen