Dromen

Dromen. Het is een thema dat leeft bij ons de laatste tijd. De kinderen worden groter, zijn zich meer bewust van hun dromen. We beleven nu ook een heel intense periode (op alle vlakken)en dat heeft een effect op ons droomgedrag. De laatste tijd worden hier dan ook vaak dromen besproken. Soms mooie dromen, wensdromen, soms nachtmerries, nachtangsten en soms zelfs dagdromen denk ik. De dromen van de kindjes gaan over vriendinnetjes, geneesdromen, haardromen, monsterdromen, superheldendromen, vakantiedromen, dood-gaan-dromen, verpleegsterdromen, de laatste tijd ook heel veel Sint-en-Piet-dromen.
Vannacht was het mijn beurt. De kinderen waren verdwenen, in mijn droom. Het was een lange, trage droom. Een heel intense droom die nog lang nazindert. Overal waar ik keek, probeerde ik mijn kinderen te zien, alle kinderen op straat draaide ik om om te bekijken,...Ik kon ze nergens vinden. De politie werd erbij gehaald. Het werd donker. Plots zagen we Jenne lopen, tussen een groepje grote jongens. We moesten goed kijken want het was de Jenne van voor we het wisten van de tumor, een Jenne van heel lang geleden leek het. Hij was molliger en had een beetje langer krullend haar, maar hij was het wel. Dolgelukkig vielen we mekaar in de armen. Maar de angst sloeg me ook om het hart. Wat was er met Mona gebeurd? De ergste scenario's begonnen door mijn hoofd te spelen. Het besef dat we haar misschien nooit meer zouden terugvinden. Ik kreeg bijna geen adem als ik aan haar dacht, vooral aan hoe zij zich moest voelen: alleen, bang, koud. (eigenaardig genoeg was één van mijn grote bezorgdheden dat ze geen pull of jas aanhad en het nu wel heel koud moest hebben).
Soit, een hele enge droom dus waarvan me meer het gevoel dan de beelden bijblijven. Ik kan me nu zelfs niet meer herinneren of we Mona hebben teruggevonden of niet.
Ik was dan ook heel blij om wakker te worden en trippelende kindervoetjes op de gang te horen. De droom werd vanochtend (in heel beperkte mate) besproken aan het ontbijt. De kinderen kwamen tot het besluit dat het eigenlijk wel een nachtmerrie was en vonden het wel raar dat mama's dat ook kunnen hebben.
Het gevoel van de droom blijft heel erg hangen, maar ook het besef dat er toch wel angsten spelen, die wel te verwachten zijn maar waar ik toch niet bewust mee bezig was.

Door al die dromen vergeet ik bijna te vertellen dat het doktersbezoek met bloedname gisteren gelukt is en dat de resultaten ok zijn. Op naar volgende week.