schaamrood

Ik had er nooit bij stilgestaan dat er ongeschreven regels van etiquette zijn in de hulpverlening. Het begon ons op te vallen door ons babbelziek mannetje. Hij bracht al meermaals het schaamrood op de wangen bij verpleegsters, dokters, sociaal assistentes. Jenne stelt hen steeds heel persoonlijke vragen waardoor ze verrast zijn en even niet weten wat zeggen. Want vragen aan een dokter waar hij woont en hoe zijn huis eruit ziet of aan een verpleegster waarom ze geen kindjes heeft, dat doe je niet. Zij weten alles over ons en hij heeft zo'n goede band met hen, dus daarom lijkt het Jenne vanzelfsprekend dat hij ook vanalles en nog wat mag vragen aan hen. Dat is dus één van die ongeschreven regels waar Jenne zijn laars aan lapt. Gelukkig zijn het soms ook complimentjes die hij hen geeft en waardoor ze even schrikken. Zoals toen Jenne zei dat de dokter hele mooie schoenen had. Moeilijk ook om uit te leggen aan een driejarige waarom de vragen die hij stelt vaak heel persoonlijke vragen zijn. Het is soms wel grappig om te zien hoe een zelfverzekerde dokter of verpleegster aan het wankelen gaat door zo'n eenvoudig vraagje. Gelukkig zijn we allemaal maar mensen.