dinsdag 17 september 2013

Chemoweek

Sinds gisteren zijn we weer in het ziekenhuis. Deze keer krijgt Jenne terug de Carboplatin en Etoposide. Het is van deze combinatie dat hij de vorige keer zo ziek is geweest.
We zitten in een piepklein kamertje. Het heeft even tijd gekost om alles een plek te geven. We verplaatsten wat dingen, gooiden wat dingen uit de kamer totdat we het gevoel hadden dat we konden functioneren in het kamertje. Wanneer we de deur van het toilet of de koelkast willen openen, moeten we wel eerst het bed of de infuuspaal verplaatsen.

Vannacht hadden we een heel attente verpleger en verpleegster. Helaas moest Jenne vannacht toch weer braken. Dat incidentje en het vervangen van infusen en pampers (door het spoelen verbruikt hij tot 4 pampers per nacht)zorgde er toch voor dat het voor ons allebei weer een zware nacht was.

Wanneer Jenne even weg is naar het klasje, kijk ik soms even naar buiten. Ver kan je niet kijken want je kijkt uit op de kamers hier tegenover. Af en toe zie ik dan een mama aan de overkant aan het raam zitten. Ze zit of staat er bijna elke keer wanneer ik kijk. We herkennen mekaar en schenken mekaar een halve glimlach. Ik vraag me dan af hoe die dame zich voelt, wat er in haar wereld gebeurt. Is ze gelukkig of maakt ook zij spannende momenten mee? Wat staat "de dame aan de overkant" nog allemaal te wachten?
Zo fantaseer ik hier levens bij mekaar. Totdat ik uit mijn gedachten gehaald wordt door een (meestal) vrolijk stemmetje van een, op de gang aankomende Jenne. Back to reality.

2 opmerkingen:

  1. veel sterkte en moed
    ne dikke knuffel van kobe en jens ( 2ka) aan flinke jenne xx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. weet je dat je heel mooi schrijft, Eva...

    BeantwoordenVerwijderen