Testrit

De voorbije dagen probeerden we het gewone leven weer op te pikken. Soms lukte dit en konden we even genieten, soms was het heel moeilijk en emotioneel. We voelen dat we allemaal een beetje zenuwachtig worden voor wat komt. We lopen er wat emotioneler bij, de dingen raken ons meer, het is wat moeilijker om optimistisch te blijven.

De nachten zijn nu moeilijk. Dan komt het allemaal terug, alles wat je overdag probeert te negeren, ontwijken. Ook bij de kinderen komt het 's nachts regelmatig naar boven, onbewust dan, in de vorm van nachtmerries of angsten.

Op dagen dat je je slecht voelt, merk je toch hoe veel deugd een klein gebaar kan doen. Zo kwam er een kaartje uit onverwachtte hoek. Er komen zelfs al kaartjes toe op naam van Jenne Superheld (grappig). Of een berichtje van iemand die ver weg woont maar er toch aan dacht dat Jenne zijn operatie eraan komt. Merken dat iedereen met ons meeleeft en mee in spanning afwacht,...

Op donderdag deed Jenne een testrit op school. Normaal mag hij nog niet naar school omdat het te gevaarlijk is. Hij zou een slag op zijn buik kunnen krijgen of kunnen vallen,... Om zijn nieuwe juf en klasgenootjes toch al wat te leren kennen ging hij eens kijken en meedoen tot aan de eerste speeltijd. Hij vond het heel leuk en heeft veel verteld maar zoals steeds, was hij ook heel blij dat hij terug naar huis mocht. Thuisgekomen plofte hij neer in de zetel en had moeite om zijn oogjes open te houden. Ook al ziet hij er veel beter uit de laatste tijd, toch denk ik dat we hem niet mogen overschatten. Hij is nog steeds verzwakt.

Het gaat goed met Jenne. Hij heeft nu al 2 weken geen chemo meer gehad en dat merk je. Deze week heeft hij nog een paar aftjes gehad en diarree maar dat ging gelukkig weer snel voorbij. Meestal loopt hij er wel vrolijk bij. Dagelijks worden we wel getrakteerd op een uitbarsting of twee. Hij slaapt nu wat minder goed en daardoor zijn de uitbarstingen ook wat frequenter. Hij moet zijn frustraties kwijt kunnen en doet dat waarschijnlijk op die manier. Hij schrikt dan zelf van wat hem overkomt en wil daarna een knuffel.

Wat staat er de komende dagen nog op het programma voor ons: Mona's eerste en langverwachtte balletles, spullen klaarleggen in de koffer voor het ziekenhuis, wassen en strijken zodat iedereen even verder kan wat kleren en lakens betreft, koken want mama's of papa's krijgen geen eten in het ziekenhuis, dus nemen we onze potjes mee, hopelijk ook wat genieten van het mooie weer en zo onze vitamientjes opdoen voor de winter.

Nog even dit. We merken dat heel veel mensen willen reageren op de blog maar niet weten hoe dat moet. We hebben iets aan de instellingen veranderd en je kan nu gewoon aanduiden dat je vanuit je naam of anoniem wil reageren. Nu zou het dus iets vlotter moeten gaan.