donderdag 30 augustus 2012

één maand

Het is vandaag 30 augustus, net één maand geleden dat we het slechte nieuws te horen kregen. Raar. Nog maar een maand. Het lijkt alsof het al zo lang ons leven beheerst. Er is al zo veel gebeurd. De nietswetende dagen lijken al zo ver weg. Maar toch ook al een maand. Een maand al dat we weten dat er een smerige tumor zich een weg baant in het kleine lijfje van onze superheld. Een maand dat we met dit gegeven proberen te leven. Een maand vechten, huilen, troosten, hopen...

Doordat we nu niet zo vaak naar het ziekenhuis moeten, herneem je de gewone bezigheden, zijn er zelfs momenten dat je even niet denkt aan wat er allemaal aan de hand is. Tijdens het lezen van 'Zoeklicht' (het gemeentekrantje)vandaag, overviel de realiteit me weer. Al die leuke dingen die er staan aan te komen en het enige waar ik elke keer aan kon denken was: dan zitten we in het ziekenhuis, dat zal nog niet gaan voor Jenne, ... Het is niet zozeer dat ik het erg vind dat we niet kunnen deelnemen, eerder dat het me elke keer weer overviel waarin wij ons nu bevinden.

Vandaag was het opendeurdag op school. Ik was zo bang voor de confrontatie met iedereen dat ik er niet had bij stilgestaan dat het vooral ook moeilijk was omdat het steeds over die eerste schooldag gaat. Die eerste schooldag waar hij niet bij zal zijn. Sommige kindjes zullen niet eens weten dat Jenne in hun klasje zit. Het was op sommige momenten wel moeilijk. De kindjes vonden het wel leuk om terug in hun school te zijn. Ze gaan daar zeker goed opgevangen worden.

Er is nog één ding dat ons opvalt bij Jenne. Als we weggaan, naar de winkel, gaan fietsen, even wandelen, naar school,... steeds speelt zich hetzelfde scenario af. Na een kwartiertje heeft het voor Jenne lang genoeg geduurd en wil hij zo snel mogelijk weer naar huis, naar zijn veilige haven. Daar waar hij (min of meer) normaal is.
Ik denk sinds we thuis zijn vaak aan de volgende uitspraak: A ship is safe in the harbor, but that's not what ships are for!

1 opmerking:

  1. Inderdaad zijn schepen niet gemaakt om braafjes in de haven te liggen! Die uitspraak draagt zoveel in zich. Een rakkertje van 3 jaar moet ravotten en luchtsalto's maken, in het gras liggen en dromen van waar al die pluizige wolkjes naartoe gaan! Jenne kan nu alleen vechten en in de schoot van zijn veilige haven tot rust komen. Wij wensen zijn schip sterke zeilen en een stevige boeg. Mj en R

    BeantwoordenVerwijderen