maandag 13 augustus 2012

morgen misschien

Jenne is nog steeds in het ziekenhuis. Het was vandaag een redelijk drukke dag. Nu pas besef ik dat het weekend was de afgelopen dagen. Er is een duidelijk verschil in activiteit te merken in en rond het ziekenhuis. Jenne heeft vandaag wat langere koortsvrije periodes gehad, maar de koorts kwam toch nog elke keer terug.
We hebben wel wat nieuwe activiteiten ontdekt in het ziekenhuis. Mona mocht naar de speelzaal, speciaal bedoeld voor de kinderen die daar verblijven en voor hun broers en zussen (brussen zoals ze hier genoemd worden). Je kan er allerlei activiteiten doen die begeleid worden door een "juf". Ze is er vandaag twee keer naartoe geweest en ze was superenthousiast. Jenne mag nog steeds zijn kamer niet verlaten. Gelukkig kwam Leen de muziektherapeute langs. Zo kon hij naar hartelust muziek maken op zijn kamer samen met Leen, A en ik. Hij kijkt al uit naar de volgende keer. De psychologe heeft ook voor wat speelgoed op zijn kamer gezorgd.
Tussenin kregen we nog bezoek van tante E en nonkel W die rechtstreeks van Italië naar het ziekenhuis reden. Een leuke afwisseling voor Jenne en Mona. Daarna kwam nounou ook nog even langs dus zijn dag kon niet meer stuk.

De aften zijn er terug (nog niet zo talrijk maar wel aanwezig) dus nu moeten we weer met die reuzewattenstaaf en een vies drankje in zijn mond. Dat wordt weer vechten. Door de chemo is hij nu ook verstopt dus moet hij nog wat Forlax drinken, wat hij ook al niet graag heeft. Ik zou het liefst mijn kind willen troosten en warmte geven, maar soms heb ik het gevoel dat ik enkel met hem aan het vechten ben om weer maar eens een pilletje of drankje of gewoon eten in zijn mond te krijgen.

Vandaag ben ik gezwicht en naar huis gegaan om hopelijk hier wat slaap in te halen. A is nu bij Jenne. Ik vond het heel moeilijk om hem daar achter te laten. Ik had daarnet A heel even aan de telefoon en hoorde dat er een lek was in Jennes katheder maar dat de verpleegster het weer in orde gebracht heeft. Natuurlijk weer net wanneer ik er niet ben.

Normaal moet ik morgen met Jenne naar de kapper. We weten niet zeker wanneer zijn haartjes zullen beginnen uitvallen maar het leek ons beter zijn haar eerst korter te laten knippen. Ik denk dat het toch wel heel angstaanjagend is wanneer je zo'n pluk lang haar in je hand hebt. Bij korter haar lijkt me dat minder eng, maar misschien heb ik er een verkeerd beeld van. Ik vrees dat ik de afspraak voor de derde keer zal moeten verplaatsen (de eerste keer moest hij net naar de dagzaal voor chemo, de tweede keer ben ik gewoon teruggekrabbeld omdat ik het te vroeg vond om "onze Jenne" al kwijt te zijn) Misschien moeten we er maar aan wennen dat plannen niet echt meer mogelijk is.

1 opmerking:

  1. Hey Eva en Anton. We branden hier heel veel kaarsjes voor jullie :-) . Ik bewonder jullie echt hoe jullie hier mee omgaan. Met vallen en opstaan. Met veel tranen en af een toe een lach. Ik zie dat ze daar heel goed voor jullie zorgen. En dat is goed nieuws. Jullie liefde voor Jenne is mega groot en is ook voor ons overduidelijk als we jullie blog lezen. Veel sterkte! Vanessa

    BeantwoordenVerwijderen