vrijdag 10 augustus 2012

Te optimistisch geweest?

vrijdag 10 augustus

Vannacht wakker geworden van Jenne die huilde omdat hij buikpijn had. Het werd steeds erger en uiteindelijk lag hij te kronkelen van de pijn. Hij moest kokhalzen en later ook overgeven. Het was moeilijk te zeggen of hij echt pijn had of gewoon erg misselijk was. Zo'n klein ventje kan dat ook nog niet echt verwoorden. Het leek toch meer op pijn. Hij kon echt niet blijven liggen, veranderde constant van houding en huilde heel erg. Hij vroeg ook zelf om naar de dokter te gaan.
Ze hadden ons gezegd dat Jenne maar één soort chemo gekregen had gisteren en dat hij daar niet misslijk van zou worden, dus dit hadden we echt niet zien aankomen. Het leek ook verdacht veel op de pijn waarmee we de eerste keer het ziekenhuis binnenkwamen.We belden naar het ziekenhuis. Intussen was Jenne in slaap gevallen. Daarom zeiden ze dat we hem mochten laten slapen maar als de pijn terugkwam, we wel best binnen zouden gaan. In ieder geval moesten we s' ochtends wel naar de dagzaal gaan zodat kon nagekeken worden wat er aan de hand was. Jenne werd toch weer wakker van de pijn dus reed A met hem naar het ziekenhuis en ik bleef bij Mona. Even later kreeg ik al telefoon van A om te zeggen dat ze voor het ziekenhuis stonden maar dat Jenne zich beter voelde. We besloten dat ze beter terug naar huis reden en de volgende ochtend naar de dagzaal konden gaan (Op 13 min stonden ze terug thuis, dus wel een goede beslissing om naar Leuven te gaan).

Deze ochtend zijn ze dus terug naar Gasthuisberg gereden (ondertussen had Jenne ook koorts gekregen). Ik wacht ongeduldig af thuis. Gelukkig komt mijn moeder langs en heb ik wat verstrooiing. We gaan wat fietsen met Mona in het park want het is stralend weer. In het park krijg ik telefoon van A. Jenne zijn hemoglobine is laag en dit kan wijzen op een bloeding in de tumor. Om dit te checken werd er een echo gemaakt. Die moeten ze nog bespreken en vergelijken met de beelden van de MRI. Hij moet sowieso een bloedtransfusie krijgen. Ze zitten daar dus nog wel een paar uur, zegt A. Intussen is het al bijna 14u en begin ik me toch wat vragen te stellen.
Het voelt weer als een slag in ons gezicht. Wat zeker is, is dat we gisteren in onze euforie toch iets te kort door de bocht zijn gegaan. Dat klein lijfje ziet duidelijk nu al af van de chemo. Ik denk dat we ons ook moeten wapenen want het zal waarschijnlijk nog wel vaker gebeuren dat we van het ene uiterste naar het andere gaan. Ook al is de kans groot dat zijn toekomst er wat beter uitziet dan eerder gedacht, toch staat ons nog een (lange?) lijdensweg te wachten, vrees ik. Of ben ik nu weer te pessimistisch?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten