donderdag 23 augustus 2012

Vliegen, vliegen, hoog in de lucht...

Gisteren werd er een cadeautje bezorgd door de ouderraad van Jennes school. Jenne lag al in bed, dus werd het klaargelegd voor de ochtend. Het is een superheldenpak MET cape. Hij kan er zelfs mee vliegen!!!(en kijkt dan stiekem achterom naar zijn wapperende cape) Geweldig!
Het cadeautje was al aangekondigd maar daarom niet minder leuk.

Vandaag stond er weer chemo op het programma. Jennes bloed werd gecheckt, Vincristine werd gegeven en dan nog eens langsgaan bij de dokter. De resultaten van het bloed waren nog niet binnen maar de dokter vreesde (puur op uitzicht) voor een daling van het hemoglobine dus misschien weer een bloedtransfusie. We bespraken nog even zijn algemene toestand en vertelden de dokter dat we toch al konden zien dat hij anders begint te stappen. Zijn voetjes, beentjes doen ook regelmatig pijn. Bij het testen van zijn reflexen, bleek dit ook niet helemaal top. Jenne is gelukkig wel een paar honderd gram bijgekomen dus kreeg hij ook meteen de complimenten van de diëtiste. In afwachting van de resultaten en terwijl de Vincristine doorliep, kon Jenne een beetje schilderen. Wat dan ook ijverig, met de tong uit de mond, werd gedaan. Het begon weer allemaal lang te duren en Jenne werd heel moe. We merken ook dat hij sneller boos wordt dan normaal. Weer een leuke bijwerking van de chemo.
Uit de bloedresultaten bleek uiteindelijk dat de hemoglobinewaarden net op het randje waren en besloten de dokters om geen transfusie te doen. Blijkbaar kan het lichaam daar lui door worden dus proberen ze eerst, of wachten ze even af beter gezegd, om te zien of het lichaam dit zelf kan optrekken. We moeten hem nu dus goed in de gaten houden om te zien of hij niet nog bleker wordt of hoofdpijn krijgt, want dit zou kunnen wijzen op een verdere daling. Je hoort me dus al komen: voor de zekerheid maandag nog even langskomen op de dagzaal.
Wat de operatie betreft, is de voorlopige datum 10 september. Of er tussenin nog chemo gegeven wordt en of het bij die 10e september blijft of niet, zullen we maandag horen. Kwestie van het allemaal een beetje spannend te houden!

A is wat teleurgesteld dat het pas de 10e september door zal gaan. Hij wil die tumor er zo snel mogelijk uit. Ik vind het wel ok zo. Zo kan Mona rustig het nieuwe schooljaar starten zonder de stress en het geloop naar het ziekenhuis. Het zou praktisch erg moeilijk worden, als de operatie in die eerste schoolweek zou vallen. Ik hoop ook dat hij tussenin dan nog chemo krijgt en zo de tumor misschien verkleint, wat dan weer een kleiner litteken zou betekenen. Toch merken we bij het naar huis rijden dat we allebei met een soort onrust zitten. Is het de onzekerheid, het niet weten wat nu volgt? Of de angst voor de operatie en alles wat daarna komt? Bang voor wat ze gaan vinden tijdens de operatie? Jenne is al snel in slaap gevallen op weg naar huis. Thuisgekomen blijf ik me slecht voelen, A schiet meteen in actie en begint vanalles en nog wat te doen. Mij lukt het niet. Jenne ligt in bed. Ik zonder me wat af en probeer te voelen wat ik voel. Vreemd, maar dat blijkt niet zo makkelijk. Van in het begin in het ziekenhuis heb ik mijn emoties steeds moeten wegduwen, voor de kinderen of gewoon omdat je nergens alleen bent. Het is dus even wennen om dit nu wel volop toe te laten. Uiteindelijk val ik in slaap in de buitenlucht en wordt ik een stuk lichter wakker.

We krijgen de voorbije dagen ook regelmatig telefoontjes van Mona. Zij doet daar alle dingen die je aan zee hoort te doen. Het is een hele gerustelling te weten dat zij toch een leuke tijd heeft. Jenne geniet ook wel van de aandacht hier en het alleen zijn met mama en papa. We worden hier dagelijks verzorgd door dokter Jenne en overknuffeld en gekust door onze lieve zachte superheld. Maar toch willen Mona en Jenne mekaar ook steeds even spreken aan de telefoon. HIJ vraagt dan hoe groot haar ijsje is en ZIJ vraagt dan welke kaartjes hij heeft gekregen of wat hij op de televisie heeft gezien. Ik denk dat ze ook wel blij zullen zijn om mekaar terug te zien.

1 opmerking:

  1. 10 september lijkt inderdaad nog ver om die verduivelde vijand uit te roeien maar toch wens ik jullie moed en geduld tot dan

    BeantwoordenVerwijderen