woensdag 15 augustus 2012

ziek vogeltje

Gisteren in het ziekenhuis was er post. Super, ik wist niet dat ziekenhuispost bestond. Blijkbaar kan je online een kaartje kiezen en laten bezorgen. Ook toen we thuis kwamen was er post. Een pakketje met tekeningen en twee prachtige kaartjes voor Jenne en Mona. Al die lieve attenties doen deugd en zijn echt leuke verrassingen voor de kindjes.
We kregen thuis al meteen bezoek van mijn broer en E en V. Het was eigenlijk best een gezellige avond maar Jenne kon er niet van genieten. Hij had weer koorts en voelde zich ook ellendig. Voor ons was het wel leuk om mijn petekindje V nog eens te zien en met hem te spelen.

De nacht was weer moeilijk voor Jenne. Hij werd heel vaak wakker en vond het moeilijk om terug alleen te slapen. Bang, zei hij. We merken weer dat hij zich in het ziekenhuis wat gelaten gedraagt maar dat hij thuis dan toch een weerslag heeft. Vandaag ook, telkens wanneer hij ergens naartoe ging en ik niet meeging was er echte paniek en begon hij volop te schreeuwen. Dit zijn we van hem echt niet gewoon.
Hij begint er nu echt mager en verzwakt uit te zien. Zijn buikje staat heel erg gezwollen maar zijn schouders, armpjes en beentjes zijn erg mager. Zijn boxershortjes vallen gewoon tot op zijn enkels. Slips wil hij niet dragen: dat zijn meisjesonderbroeken.

We gingen vandaag BBQ-en bij omi en opi. Dat had Jenne in het ziekenhuis nog gevraagd. Het was weer geen leuke dag voor hem. Hij heeft eigenlijk heel de dag koorts gehad en was daardoor natuurlijk erg hangerig en huilerig. Hij begint ook echt pijn te krijgen aan zijn ledematen (van de chemo?) en die hitte hielp natuurlijk ook niet echt. Hij heeft niets van de BBQ gegeten. 's Avonds wel aardbeitjes en een boterham met banaan. Het is nu net als bij babietjes, alles wat erin en eruit gaat wordt plots weer heel belangrijk. Ik merk dat dat eten een moeilijk punt is voor mij. We weten dat hij minder eet door de chemo maar anderzijds is het ook zo belangrijk dat hij op krachten blijft. Het raakt me echt en ik merk dat ik echt emotioneel wordt op momenten dat hij niets wil eten. Meestal ga ik door op automatische piloot maar op zo'n momenten heb ik het moeilijk en komt mijn bezorgdheid boven. Gewoon een yoghurt of een koekje zou me al blij maken, maar hij weigert alles.
Vandaag heb ik hem in bed gestoken, als een ziek vogeltje, met 39.3° koorts. Morgen is de grote dag. 's morgens vroeg een gevechtje om de plakker van zijn doosje te halen (hangt dan vast in de draadjes) om er Emlazalf op te smeren (verdovende zalf)zodat ze in het ziekenhuis beter kunnen prikken. Daarna Mona afzetten en naar Leuven voor de volgende chemo. Er gaat ook een echo gemaakt worden om te zien of de tumor al gekrompen is. Wij zijn vooral bang dat hij weer zo ziek gaat zijn. Toch ook nog even vragen of die koorts die maar aanhoudt wel normaal is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten